Γράφει ο Μιχάλης Μελετίου // *
Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του κ. Κώστα Κοκόση με τίτλο «12 μικρά ποιήματα απαντοχής σε μικρόψυχους καιρούς» των Εκδόσεων ΑΩ.
Οι αξίες της αρετής και της ανάληψης των ευθυνών από τη μια, αλλά και η χρεία για την επιμέλεια του εαυτού μας από την άλλη, πρέπει πάντοτε να υπενθυμίζονται αλλά βεβαίως και να επιδιώκονται. Ποτέ δεν θα παλιώσει αυτή η ανάγκη γιατί ταιριάζει απόλυτα στην ανθρώπινή μας φύση. Η πορεία της ζωή μας, ομοιάζει εν πολλοίς, με την ίδια τη στιγμή της γέννησής μας. Παλαιά όσον η ίδια η ζωή και ταυτόχρονα καινούρια και άγνωστη όσο το αύριο. Το ίδιο ισχύει και για τις γενιές ή τις κοινωνίες των ανθρώπων που έρχονται, φεύγουν, δημιουργούν ή καταστρέφουν. Ασφαλώς, τα πιο πάνω καθορίζουν και τη δική μας κοινωνία και συνέχεια μέσα στους στενωπούς των ιστορικών προκλήσεων. Εξάλλου, όπως είπε και ο Πλάτων στον «Τίμαιο», δια στόματος του αιγύπτιου ιερέα, εμείς οι Έλληνες είμαστε πάντοτε παιδιά. Γεμάτοι λησμονιά μα και ορμή ακατάλυτη. Εκ του παρελθόντος όμως προϊδεάζεται το παρόν και το μέλλον. Αν δεν θέλουμε λοιπόν να ζούμε συνεχώς σε έναν άχαρο ενεστώτα με παρακείμενους και με εκ προοιμίου συντελεσμένους μέλλοντες γιομάτο, πρέπει απαραιτήτως να γίνει μια σοβαρή στροφή προς τα έσω∙ μια ενδοσκόπηση.
Αυτές τις σκέψεις πρέπει να έχει κατά νου όποιος επιχειρήσει την περιδιάβαση μέσα στην σκέψη του κυρίου Κώστα Κοκόση, έτσι όπως αυτή αποτυπώνεται στην ποιητική του συλλογή με τίτλο «12 μικρά ποιήματα απαντοχής σε μικρόψυχους καιρούς», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΑΩ (2013). Ήδη, από το motto της συλλογής, ο αναγνώστης λαμβάνει μια έντονη γεύση για το τι πρόκειται να επακολουθήσει: «Εδιζησάμην εμαυτόν» έλεγε ο Ηράκλειτος εννοώντας ότι πρέπει να αναζητήσουμε τον εαυτόν μας, μέσα μας. Αυτό ακριβώς μας καλεί να πράξουμε και ο κ. Κοκόσης μέσω της ποίησής του, αφού εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος της διανοητικής αναζήτησης με όσους επιθυμούν να δουν πέρα από το παραπέτασμα των γρήγορα εναλλασσόμενων γεγονότων του σήμερα. Μας καλεί να κάνουμε μια παύση για να συγκρίνουμε, να αναλύσουμε αλλά και να διαλογιστούμε.
Η ποίηση του κ. Κοκόση δεν είναι ασφαλώς εύκολη. Είναι απαιτητική διότι χρειάζεται επιπρόσθετη μελέτη για να κατανοηθούν σε βάθος τα ευδιάκριτα αλλά και τα επιμελώς κρυμμένα νοήματά της. Οι εικόνες που αποτυπώνονται δεν μπορούν εύκολα να προσπεραστούν. Δεν προσφέρει η ποίηση του πολύπειρου διπλωμάτη την τέρψη των αισθήσεων μέσω της ανάλαφρης ανάγνωσης των στίχων της.
Η ωραιότητα της ποίησης του κ. Κοκόση, προκύπτει σε δεύτερο και συχνά σε τρίτο χρόνο, όταν η επανάληψη της ανάγνωσης σε οδηγεί στον αναστοχασμό και την σοβαρή έρευνα των λέξεων, των εννοιών και των ιστορικών γεγονότων που ως εργαλεία μεταχειρίζεται για την δέουσα αποτύπωση του σκοπού της.
Ο σκοπός της μικρής αυτής ποιητικής συλλογής, είναι η ανάγκη της συνειδητοποίησης του στίγματος του εαυτού μας, της προσωπικότητάς μας, σε σχέση με το περιβάλλον μας. Μέσω της παρουσίασης των παθών και του καταποντισμού των κενών επιδιώξεων, της φαυλότητας, της ραθυμίας και των άλλων τόσων ανάξιων ανθρώπινων συμπεριφορών, επέρχεται ο προβληματισμός.
Η ποιητική συλλογή του κ. Κοκόση μας υπενθυμίζει πολλά. Πρώτον, ότι ουκ εν τω πολλώ το ευ. Λέει λόγια λίγα και καλά. Καλά, επειδή είναι χρήσιμα. Καλά, επειδή απαιτούν ώρες επιπρόσθετης μελέτης. Θίγονται τα ενδόμυχα μας συναισθήματα, οι κρυφές μας ατζέντες, οι κακοδοξίες μας και οι αβλεψίες μας. Δεύτερον, όλα παρουσιάζονται μέσα από έναν ιστορικό (κυρίως) μανδύα φιλοσοφικών αναφορών που προσπαθούν να διεγείρουν αλλά και να ψαύσουν το όποιο κύτταρο πνευματικής αντίστασης και ενάργειας μας έχει απομείνει. Τρίτον, ο συγγραφέας, εν πλήρη συντομία και συγγραφική καλαισθησία, σκιαγραφεί με αξιοθαύμαστη επιτυχία την… αποτυχία των ιδιοτελών σκοπών και ψέγει τις άτοπες (έως μωρές) απαιτήσεις που ενίοτε έχουμε για επιτυχή έκβαση των προσπαθειών μας ενώ δεν έχει προηγηθεί εκ μέρους μας ουδεμία προετοιμασία περί τούτου.
Μια από τις πιο «δυνατές» στιγμές της συλλογής, αποτελεί το ποίημα με τίτλο «Αμφιθυμίας εγκώμιο». Πρόκειται για ένα αποκαλυπτικό ποίημα που στηλιτεύει με άτεγκτο τρόπο τον “apolitic” άνθρωπο του σήμερα, που καταλήγει ουσιαστικά να μην ενδιαφέρεται για κανένα απολύτως κοινό πρόβλημα. Μνημονεύεται η αειθαλής ρήση του Σόλωνος συμπλεκόμενη όμως μέσα στο πλαίσιο των καβαφικών «Τειχών» δίνοντας με τον πιο εύηχο τρόπο το αληθινό στίγμα της τρέχουσας κοινωνικής παραφωνίας.
Δείγμα γραφής:
Προδιαγεγραμμένο
Πάνω ο ήλιος παντοδότης,
ολόγυρα η αύρα ζείδωρη
κι απύθμενα αποθέματα ευτυχίας
για μια λαμπρότατη, ευέλπιδα πορεία.
Έτσι πλησίστιος ξεκίνησες, ακάθεκτος.
Τί, τάχατες, περίμενες στο τέλος
αφού για όλα αυτά εσύ διόλου δεν εκόπιασες;
* Ο Μιχάλης Μελετίου είναι βιολόγος και συγγραφέας.
Κώστας Κοκόσης 